او تصریح کرد: «شعب بانک‌های ایرانی در کشورهای همسایه مثل ترکیه و امارات، روزنه امیدی برای انجام امور بانکی ایرانی بودند. در مجموع، حضور بانک‌های ایرانی در خارج از کشور مثبت ارزیابی می‌شود و یک نیاز برای کشور است؛ ولی کفایت نمی‌کند؛ بنابراین اگر ما چند شعبه در خارج از کشور داشته باشیم، به این معنا نیست که بی‌نیاز از سایر روش‌ها مثل بانک‌های خارجی بوده یا نیازی به توسعه روابط کارگزاری نداشته باشیم.»به گفته دیواندری، حجم تجارت ایران و مبادلات مالی کشور اکنون بالا است و برخی اوقات این حجم، با شعب بانکی ایران در خارج از کشور همخوانی ندارند؛ در عین حال، برخی از ریسک‌هایی که آن شعب یا بانک‌های مستقل ما در خارج از کشور به لحاظ حجم سرمایه و نسبت‌های مالی دارند، این امکان را فراهم نمی‌کند که بسیاری از پروژه‌های بزرگ کشور، مورد حمایت قرار گیرند؛ بنابراین نیاز است که با بانک‌های بزرگ سایر کشورها هم تبادلاتی داشته و در این زمینه کار کنیم.او تاکید کرد: «شعب بانک‌های ایرانی در خارج از کشور می‌توانند مکمل روابط کارگزاری و سایر ابزارها باشند.»