ایران از سال 1360 به بعد همواره وارد کننده بنزین بوده است. در حالی که انتظار می رفت با راه‌اندازی فاز اول پالایشگاه ستاره خلیج فارس در دولت یازدهم، ایران به صادر کننده بنزین تبدیل شود، مجموعه اقدامات ضعیف وزارت نفت در خصوص مدیریت عرضه و تقاضای این کالای استراتژیک مانند حذف کارت سوخت و تأخیرهای مکرر در افتتاح پالایشگاه مذکور، امید مردم و مسئولین در این زمینه را کم فروغ و امید دلالان بنزین را پرفروغ کرد.
«وزارت فروش نفت» عنوانی است که خیلی ها معتقدند بعد از انقلاب اسلامی و خصوصا در دوره هایی که زنگنه وزیر نفت کشور بوده، بیشتر بر قامت وزارت نفت زیبنده بوده است. اگر صنعت نفت و گاز را در یک دسته‌بندی ساده به دو بخش «بالادستی» و «پایین دستی» تقسیم کنیم، بخش پایین دستی یعنی فرآورش نفت خام در پالایشگاه و تبدیل آن به ارزش افزوده بیشتر در پتروشیمی (و البته بعضی صنایع کوچکتر دیگر،) از کمترین توجه و برنامه ریزی برخوردار بوده است. بعد از انقلاب اسلامی فقط دو پالایشگاه نفت طراحی و افتتاح شده است و هر دو آنها هم مربوط به قبل از سال 76 و قبل از آن است که زنگنه سکان وزارت نفت را در دست بگیرد. دولت نهم و دهم به اندازه زنگنه بی اعتقاد به ساخت پالایشگاه و توجه به صنایع پایین دستی نبود، اما در آن دوره هم فقط در حد طرح یا فقط در حد حرف کارهایی انجام شد. هم‌اکنون تنها طرح پالایشی فعال با درصد پیشرفت قابل توجه، پالایشگاه ستاره خلیج فارس است که گفته می شود شمارش معکوس برای افتتاح فاز اول آن آغاز شده است.
اما مرور عملکرد زنگنه در دولت های هفتم و هشتم و همچنین دولت فعلی نشان می دهد که وی علاوه بر اینکه به «پالایشگاه سازی و اقتصادی بودن آن» اعتقادی ندارد، به کنترل مصرف سوخت و بهینه سازی در این حوزه نیز اعتقاد خاصی ندارد. رها سازی افسار «مدیریت بر عرضه و تقاضای سوخت» در این سالها باعث شد که دلالان بنزین بیشترین نقش را در این بین بازی کنند. اقداماتی نظیر توقف بنزین تولیدی پتروشیمی ها و جایگزینی بنزین وارداتی بی شناسنامه‌تر از آن، حذف کارت سوخت و نهایتا تعویق های مکرر در وعده های راه اندازی پالایشگاه ستاره خلیج فارس موجب شد تا وضعیت واردات بنزین کشور، مجددا در دوره وزارت زنگنه اوج بگیرد. شکل زیر روند افزایش و کاهش واردات بنزین از سال 1368 تا نیمه نخست 1395 را نمایش می دهد.