زبرجد
عموماً به رنگ برگهای پاییزی، زرد طلایی، یا خرمایی است. به سبب رنگ اصلیش غالباً
با روشنایی و آفتاب یعنی با تابش ملایم و نشاط انگیز و دلگشای خورشید مغرب پیوند
یافته است. رمزپردازی این گوهر با رمزسازی زردِ «خاکی» برابر است، و برخلاف آبی آسمانی و اثیری، رنگی است
زودجوش و گرم و گیرا و بر انگیزنده، از رنگ زرد، چون خورشید نور میتابد و
نیرو میتراود.
زرد رنگ
ابدیت و جاودانگی است. در مقابر مصریان زرد که نماد خورشید و خدایان است و غالباً
توأم با بی موجب بقای نفس و جانِ درگذشته محسوب میشد.
زرد تند
پررنگ و درخشان گشاینده ی ذهن است، و زداینده ی وسواس از دل و برانگیزنده ی جان.
رمز پردازی زرد دو پهلو است، در قرون وسطی زرد طلایی نشانه ی عشق بود و زرد کمرنگ
نشانه ی خیانت، چنانکه یهودای خائن جامه ای زرد رنگ به تن داشت. امروزه رنگ زرد
نشانه ی رشک و حسادت است،
معنای
نمادین زبرجد به پیچیدگی معنای رنگ اصلی آن است: زبرجد در عین حال نماد عشق و شهوت
و فضیلتست... قدما آن را مغناطیس طلا می نامیدند و باور داشتند که آن فلز گرانبها
را چون آهنربا میرباید و کاشف گنج است.